Foto: Shutterstock.com/VAKS-Stock Agency
We hebben gewerkt. Veel gewerkt. Veertig, vijftig jaar. Belasting betaald, pensioen opgebouwd, wat spaargeld opzijgezet.
En al die tijd dachten we dat inflatie er gewoon bij hoorde. Iets natuurlijks. Zoals regen of veroudering. Een beetje inflatie is goed, werd er gezegd. Maar niemand vertelde ooit waarom.
Sterker nog: tijdens mijn studie bedrijfskunde werd het gebracht als een economische wetmatigheid. Keynes was de held, centrale banken de redders van de economie. Inflatie werd niet besproken, maar verondersteld. Twee procent per jaar, dat was zogenaamd gezond. Net als joggen of broccoli eten.
Het economische dogma
Pas toen ik met pensioen ging en in Bitcoin dook, begon het te jeuken. Waarom mag mijn geld minder waard worden? Waarom moet alles altijd groeien? En waarom is sparen eigenlijk bestraft?
Toen viel het kwartje: inflatie is geen natuurwet, maar een bewuste keuze. Gemaakt door mensen, voor een systeem dat draaiende moet blijven.
In de jaren ’70 zagen we het al: hyperinflatie, oliecrisis, koopkrachtverlies. Maar we dachten dat het tijdelijk was. Een hapering in de machine. Niet het systeem zelf. Nu weet ik beter. Inflatie is structureel. Je werkt, je spaart, en wordt langzaam armer. Elk jaar een beetje.
De stille sluiper
Een winkelkarretje dat elk jaar minder vult. Een energierekening die stijgt, terwijl je minder gebruikt. Spaarrente van 0,1%, terwijl prijzen met 5% stijgen. Dat is inflatie.
Niet luid, niet dramatisch, maar sluipend. En net als met ouder worden, merk je het pas als je terugkijkt. “Hoe kón ik vroeger rondkomen met de helft?” Het antwoord: je geld was toen nog iets waard.
Jong versus oud
Wat opvalt: jongeren klagen vaker. Ze protesteren, zoeken alternatieven, stappen massaal in crypto. Boomers daarentegen halen de schouders op.
“Zo is het nu eenmaal.”
Maar waarom eigenlijk? We zijn de generatie die de wederopbouw heeft meegemaakt. Die streden voor pensioenen, arbeidsrechten, koopkracht. En nu laten we het gewoon gebeuren?
Bitcoin als reality check
Bitcoin doet het anders. Geen centrale bank, geen drukpers, geen jaarlijkse verdamping van waarde. Het was een schok toen ik het ontdekte. En een bevrijding.
Want inflatie is géén gegeven. Het is een sprookje. En ik heb er zestig jaar in geloofd.
Sindsdien denk ik anders. Ik kijk naar mijn pensioen niet meer in euro’s, maar in koopkracht. Ik kijk naar mijn spaargeld niet meer als ‘veilig’, maar als langzaam smeltende sneeuw.
Bitcoin heeft me wakker geschud. Niet als belegging, maar als bril. Een bril waardoor ik het systeem ineens begrijp.
De uitnodiging
Als jij ook voelt dat het systeem niet meer klopt – begin dan met vragen stellen. Waarom moet jouw geld minder waard worden? Waarom spaart de overheid niet, maar jij wel? En waarom accepteer jij dat stilzwijgend?
Bitcoin is geen wondermiddel. Maar het is wél een alternatief. Eentje zonder sprookjes.
🔥 Michaël van de Poppe: oude cryptostrategieën werken niet meer. Wat doe je nú met bitcoin en altcoins? Luister nu de podcast of sla ‘m op!
